بر گور روزهای سیــــه ، بوتـه های عشق پژمــرد و غنــچه های امیـد گذشتــه مـرد
در حیرتـــــم هنــــوز که آیـا چگونــــه بــود آن روزهـــا کــه مـرد و تـرا جاودانـــه بـرد
خوابـــی گذر نــکرد ، دریــــغا ، گـــذر نـکرد در چشم مـن ،شبــان ســه ،بی خیـال تو
ای آنـــکه دل بــه رنــج غریبی سپـرده ای گریــم بــه حـال خویش و نگریم به حال تو
یـــاد آرمت هنـــــوز ، هنـــوز ای امیـــد دور ای آنـــکه در زوال تـــو بینـم زوال خویـش
چــون بنـــگرم هنـــــــوز در انبـــــوه روزها یــــاد آورم ورود تــرا در خیــــال خویــــش
گویـــی در آن غروب بــهاری گشـــوده شد درهای تنــــگ معبـــــد تاریــک خاطـــرات
همراه با بخــور خــوش و زخمه های چنـگ در دل طنیـن فکنــد مـرا ضربــه های پـات
با من چنـان بـه مهر درآمیــختی که بــخت چون درتو بنگریست،لب از شکوه ها بدوخت
وان قطره ی نگاه تــو چــون در دلم چکیــد چون اشک گرم شمع مـرا زندگی بسوخت
اینک ، تـــو نیـــز رفتـــی و بر گـــــور روزها شمعــــی ز یـــاد روشن خـود بــرفروختی
ای آفتــاب عمــــر ! دریـــــن وادی غـــروب هرسو مرا کشاندی و لب تشنـــه سوختی
بازآ که بـی فروغ تـــو ، ایـــن روزهای تـــار بر من چنان گذشت که بـگذشت شـام مـن
ای دیو شب ! فرشتـه ی خورشید را بکش تا صبــحدم دوبــــاره نیایــــــد به بـــام مـن
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
